امام حسین(علیه السلام) در هنگام سفر به کربلا فرمود:راستى این دنیا دیگرگونه و ناشناس شده و معروفش پشت کرده، و از آن جز نمى که بر کاسه نشیند و زندگىاى پست، همچون چراگاه تباه، چیزى باقى نمانده است. آیا نمىبینید که به حقّ عمل نمىشود و از باطل نهى نمىگردد؟ در چنین وضعى مؤمن به لقاى خدا سزاوار است. و من مرگ را جز سعادت، و زندگى با ظالمان را جز هلاکت نمىبینم. به راستى که مردم بنده دنیا هستند و دین بر سر زبان آنهاست و مادام که براى معیشت آنها باشد پیرامون آناند، و وقتى به بلا آزموده شوند دینداران اندکاند
ما سرخوشان بی قراره بی قراریم
جز گریه کردن بر حسین کاری نداریم
دنیا وما فیها بدنیا می سپاریم
با فاطمه تا کربلایش ره سپاریم
سلام
اولااً از حضرت ولی عصر ارواحنا فداه
مهربان تر و رئوف تر روی زمین وجود ندارد
باید سعی کنیم که با گناه نکردن قلب
ایشان را به دست آوریم
بیشترین چیزی که آن حضرت را می رنجاند
همین گناهان و غفلت های ما از آن جناب است
قلب مقدس آقا آن قدر بزرگ است
اتفاقاً طبق روایات به قدری حضرت، از توبه نمودن
.
. بیش از این که ما خواهان باشیم،
آقایمان طالب بازگشت ماست
حتماً راه برگشت به سوی آقا و مولایمان
وجود دارد ولی اگر
شرایط، از طرف ما موجود باشد، حتماً عنایت از
ناحیه ایشان خواهد بود
توانم! تلقین جدی به خود که من می.
تلقین به دیگران یا شنیدن از دیگران (از شنیدن مواعظ بزرگان غافل نشوید
نماز، روزه، کم خوردن و ترک خواسته های دل و تقویت اراده بسیار مؤثر است
باز هم از آقا بخواهید که شما را کمک کنند البته
فراموشنشود که از تو حرکت از خدا برکت!
آنچه که مهم است فریاد استغاثه و ندبه در پیشگاه مولای مهربان و یاور ضعیفان و نزول اشک فراوان برای تعجیل فرج آن منجی بشریت و درخواست امان و پناه در گوشه ای از حریم الهی اوست و آنچه که مهم است رسیدن به معبود دلها و ملجا بی پناهان عالم است؛ او که نماینده ستارالعیوب و غفار الذنوب در زمین است حتما صدای ناله و آه تو را خواهید شنید و هرگز هیچ نیازمندی را ناامید از درگاه پر خیر و برکت خویش بر نگردانده است که تو دومیش باشی و همیشه آستان پرفیض خویش را به سوی منتظرین واقعی گشوده است تنها یک حرکت نیاز داریم تا از این رذایل اخلاقی با شستشوی تن خویش در باران رحمت و آبشار محبت او خود را به سر منزل مقصود برسانیم
فقط اگر کوله بار گناهان و توشه پلیدی ایمان بگذارد تا کوی یار راهی نیست ،
امان
از این غفلتها و نامردی هایمان در حق پدر دلسوز و عزیزمان